نصب دریچه های توزیع هوا

محل نصب دریچه های توزیع هوا:
1-    محل نصب دریچه های ورودی هوا:
الف- دریچه های دیواری: در صورتی که سقف دارای مانع مزاحم نباشد، نصب دریچه های ورودی دیواری در ارتفاع هر چه بالاتر و نزدیکتر به سقف مرجح است. در این حالت بهتر است فاصله ضلع بالایی دریجه تا سقف کمتر از دو برابر ضلع کوچکتر دریچه نباشد. اگر سقف دارای مانع مزاحم باشد، باید دریچه را آنقدر پایین آورد تا هوای خروجی از آن بدون برخورد با مانع، جریان یابد. نصب دریجه ورودی نزدیک کف برای گرمایش مناسب است ولی برای سرمایش چنین نیست، مگر اینکه زاویه تیغه ها طوری تنظیم شود که هوا به سمت بالا وزش کند تا باعث ناراحتی ساکنین نگردد ولی در هرحال بهتر است از نصب دریچه ورودی نزدیک کف خودداری شود. نصب دریچه هوا در کنار پنجره بر تمام محل های نصب برتری دارد چرا که مانع کوران هوا در پایین پنجره، بخصوص در فصل زمستان، می شود. در این حالت باید هوا تحت زاویه 15تا 25 درجه نسبت به حالت عمودی، به طرف اتاق جریان یابد.
ب- دریچه های سقفی: تجربه نشان داده است که بکار بردن دریچه های سقفی از دریچه های دیواری آسانتر است. محل نصب دریچه های سقفی به طوری که سقف به تعدادی مربع تقسیم شده در مرکز هر مربع یک دریچه سقفی قرار گرفته است.
اگر در تعیین محل نصب دریچه های ورود هوا مطابق اصولی که شرح داده شده عمل شود، مشکلات توزیع هوا به حداقل ممکن کاهش خواهند یافت.

2-    دریچه های برگشت هوا:
محل نصب دریچه های برگشت: برای برگشت هوا، چنانکه قبلا ذکر شد، ممکن است از سیستم کانال برگشت و یا راهرو ساختمان استفاده شود. در مواردی که برای برگشت هوا به اتاق هواساز از راهروها به جای سیستم کانال برگشت استفاده می گردد، دریچه های برگشت روی در یا دیوار مشرف به راهرو (4 تا 12 اینچ بالای کف) نصب می شوند. در آپارتمان ها و هتل ها، استفاده از راهرو برای برگشت هوا به اتاق هواساز، طرح چندان خوبی نیست. برای برگشت هوا از طریق سیستم کانال نیز بهترین محل نصب دریچه های برگشت، روی دیوار و نزدیک کف اتاق (4 تا 12 اینچ بالای کف) می باشد. نصب دریچه های برگشت روی سقف یا کف اتاق توصیه نمی شود.